คัดลอกมาจาก:::::::http://marcuscode.com/lang/cpp/dynamic-memory
ในบทก่อนหน้าของบทเรียนนี้ คุณได้เห็นแล้วว่าหน่วยความจำต้องถูกจองก่อนสำหรับตัวแปร ก่อนที่โปรแกรมจะรัน ในบางกรณี เราอาจจะต้องการจองหน่วยความจำแบบไดนามิกส์ในเวลาที่โปรแกรมรัน
ในบทก่อนหน้าของบทเรียนนี้ คุณได้เห็นแล้วว่าหน่วยความจำต้องถูกจองก่อนสำหรับตัวแปร ก่อนที่โปรแกรมจะรัน ในบางกรณี เราอาจจะต้องการจองหน่วยความจำแบบไดนามิกส์ในเวลาที่โปรแกรมรัน
ในบทนี้ การจองหน่วยความจำแบบไดนามิส์ ในภาษา C++ นั้นให้เราสามารถจัดการกับหน่วยความจำได้ในเวลาที่โปรแกรมทำงาน เช่น การจองหน่วยความจำ และการคืนหน่วยความจำให้กับระบบ
Operators new and new[]
เราสามารถจัดสรรหน่วยความจำแบบไดนามิกโดยการใช้คำสั่ง
new สำหรับตัวแปรปกติ และ new[] สำหรับอาเรย์ นี่จะส่งค่าพอยน์เตอร์ที่พอยน์เตอร์ชี้ไปยังตำแหน่งเริ่มต้นของตัวแปร คุณสามารถทำตามรูปแบบของมันได้ดังนี้:int * mypointer;
mypointer = new int [5];
ในตัวอย่าง การจัดสรรหน่วยความจำแบบไดนามิกสำหรับตัวแปรแบบ integer 5 ตัวแปร ตอนแรกเราประกาศ
mypointer ซึ่งประเภทของมันต้องตรงกันกับค่าของข้อมูลที่เราจะจัดสรรหน่วยความจำให้, int อันที่สองเราใช้คำสั่ง new เพื่อจัดสรรหน่วยความจำที่มีขนาด 5 และใส่ขนาดภายในวงเล็บ [] ซึ่งสามารถเป็นจำนวนเต็มบวก หลังจากนั้นพอยน์เตอร์จะชี้ไปยังตำแหน่งแรกของหน่วยความจำที่ได้จองไว้แล้วOperators delete and delete[]
โดยปกติ โปรแกรมจะคืนค่าหน่วยความจำให้ระบบหลังจากที่โปรแกรมสิ้นสุดการทำงานอย่างสมบูรณ์ แต่บางครั้งเราได้เสร็จสิ้นงานของเราขณะเดียวกันโปรแกรมยังไม่จบ เราสามารถคืนค่าหน่วยความจำที่เราได้จองไว้โดยการใช้คำสั่ง
delete:delete mypointer;
delete[] mypointer;
บรรทักแรกเราคืนค่าหน่วยความจำสำหรับตัวแปร และบรรทัดที่สองสำหรับอาเรย์ หลังจากนั้นหน่วยความจำจะคืนสู่ระบบและสามารถนำไปใช้อย่างอื่นได้
มาดูตัวอย่างกับการใช้การจองหน่วยความจำแบบไดนามิก
#include <iostream>
#include <new>
using namespace std;
int main()
{
int i,n;
int * p;
cout << "How much memory would you like to allocate? ";
cin >> n;
p= new (nothrow) int[n];
if (p == NULL)
{
cout << "Error: memory could not be allocated";
}
else
{
for (i = 0; i < n; i++)
{
cout << "Enter p[" << i << "]: ";
cin >> p[i];
}
cout << "You have entered: ";
for (i = 0; i < n; i++)
{
cout << p[i] << ", ";
}
delete[] p;
}
return 0;
}
Output
How much memory would you like to allocate? 5
Enter number for p[0]: 1
Enter number for p[1]: 2
Enter number for p[2]: 3
Enter number for p[3]: 4
Enter number for p[4]: 5
You have entered: 1, 2, 3, 4, 5,
ในตัวอย่างนี้ เราได้เขียนโปรมแบบไดนามิกที่จะถามถึงขนาดที่เราต้องการสร้าง หลังจากนั้นเราจะจองหน่วยความจำแบบไดนามิกกับขนาดที่ใส่เข้ามา หน่วยความจำแบบไดนามิกนั้นเหมือนอาเรย์ ซึ่งมันเป็นลำดับของหน่วยความจำ เมื่อเราเสร็จสิ้นงานของเรา เราจะคืนค่าหน่วยความจำที่เราได้จองไว้
Dynamic array Vs. Array
ในตัวอย่างก่อนหน้า คุณจะเห็นว่าตัวแปรที่เราสร้างนั้นเหมือนกับอาเรย์ แน่นอนว่ามันคืออาเรย์ แต่เป็นอาเรย์แบบไดนามิกส์หรือพอยน์เตอร์อาเรย์ อาเรย์ประเภทนี้แตกต่างจากอาเรย์ปกติก็คือการเก็บข้อมูลในหน่วยความจำ ซึ่งในการใช้งานอาเรย์แบบปกติของเรานั้นจะต้องประกาศขนาดของอาเรย์ให้เท่ากับขนาดสูงสุดของข้อมูลที่จะมีได้ในอาเรย์ก่อน ทำให้หน่วยความจำทั้งหมดถูกจองไว้ แต่สำหรับไดนามิกส์อาเรย์นั้นจะใช้พื้นที่หน่วยความจำเท่ากับขนาดของข้อมูลจริงๆ ที่มีอยู่ มาดูตัวอย่าง
#include <iostream>
using namespace std;
int main()
{
const int SIZE = 10;
// formal array
int number[SIZE];
// dynamic array
int * mypointer;
mypointer = new int [SIZE];
cout << "Empty arrays" << endl;
cout << "Size dynamic array = "
<< sizeof(int) * 0 + sizeof(mypointer) << endl;
cout << "Size array = " << sizeof(number) << endl;
for (int i = 0; i < 3; i++)
{
mypointer[i] = 1;
number[i] = 1;
}
cout << "\nAdded 3 items to arrays" << endl;
cout << "Size dynamic array = "
<< sizeof(int) * 3 + sizeof(mypointer) << endl;
cout << "Size array = " << sizeof(number) << endl;
for (int i = 3; i < 10; i++)
{
mypointer[i] = 1;
number[i] = 1;
}
cout << "\nAdded 10 items to arrays" << endl;
cout << "Size dynamic array = "
<< sizeof(int) * 10 + sizeof(mypointer) << endl;
cout << "Size array = " << sizeof(number) << endl;
delete[] mypointer;
return 0;
}
ในตัวอย่าง เป็นโปรแกรมในการแสดงผลความแตกต่างระหว่างไดนามิกส์อาเรย์และอาเรย์แบบปกติ ในตอนแรกของโปรแกรมเราได้สร้างอาเรย์ขนาดปกติสำหรับเก็บตัวเลขแบบ Integer จำนวน 10 ตัว หลังจากนั้นสร้างไดนามิกส์อาเรย์สำหรับเก็บตัวเลขเช่นกัน
// formal array
int number[SIZE];
// dynamic array
int * mypointer;
mypointer = new int [SIZE];
ในการสร้างอาเรย์ทั้งสองแบบ ในอาเรย์ปกติโปรแกรมจะจองหน่วยความจำสำหรับ 10 ตัวเลขในตอนที่สร้างทันที และสำหรับไดนามิกส์อาเรย์โปรแกรมจะจองเพียงหน่วยความจำของตัวแปรพอยน์เตอร์ที่ชี้ไปยังตำแหน่งแรก (ส่วนหัว) ของเรย์ หลังจากนั้นเราได้แสดงขนาดของหน่วยความจำจริงๆ ที่ใช้เก็บข้อมูลของอาเรย์ทั้งสองแบบโดยใช้ฟังก์ชัน
sizeof() สำหรับหาขนาดของออบเจ็ค และนี่เป็นผลลัพธ์ของโปรแกรมEmpty arrays
Size dynamic array = 4
Size array = 40
Added 3 items to arrays
Size dynamic array = 16
Size array = 40
Added 10 items to arrays
Size dynamic array = 44
Size array = 40
จากผลลัพธ์ของโปรแกรม แสดงให้คุณเห็นว่าขนาดของการเก็บแบบอาเรย์ปกติสำหรับตัวเลข 10 ตัวนั้นจะคงที่เสมอ ซึ่งเป็นขนาดสูงสุดที่เราได้จองไว้ในอาเรย์ ส่วนขนาดของหน่วยความจำที่ใช้ในไดนามิกส์อาเรย์นั้นจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนของข้อมูลที่มีอยู่ และจะบวกเพิ่มขึ้นอีก 4 bytes สำหรับตัวแปรพอยน์ของอาเรย์ ดังนั้น คุณพอจะเห็นประสิทธิภาพของโปรแกรมว่าวิธีไหนจะดีกว่าถ้าหากเราต้องการเขียนโปรแกรมให้ประหยัดหน่วยความจำใน run-time
ในบทนี้ คุณได้เรียนรู้เกี่ยวกับประเภทข้อมูลแบบไดนามิกส์ในภาษา C++ สำหรับเก็บข้อมูลในหน่วยความจำให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นจากอาเรย์แบบปกติ อย่างไรก็ตามในการใช้งานจริง คุณควรจะพิจารณาโปรแกรมและความจำเป็นของคุณในการใช้งานแต่ละแบบ และสิ่งที่สำคัญของบทนี้คุณได้รู้ข้อแตกต่างของพวกเขา
*****************************************************************************************************************************************